تخلّل حق در وجود عبد

حضرت علامه حسن زاده آملی رضوان الله تعالی علیه، در تفسیر سدرة المنتهی، ذیل آیه ی 16 سوره بقره چنین آورده اند:

{ أللّهُ یستهزیء ُ بهم }؛ استهزاء ،

{ و مَکَروُا و مکر الله و الله خیر الماکرین }؛ مکر،

{ إنّ الّذین یؤذونَ الله و رسوله }؛ ایذاء و تأذّی،

{ سَخِرَ اللهُ منهم }؛ سخریه،

این همه استشهاد است برای تخلّل حق در وجود عبد و اتصافش به صفات کونیه ؛

و همچنین:

{ مَن ذا الّذی یُقرِضُ اللهَ قرضاً حَسَناً }

آیا نمی بینی حق به صفات محدَثات ظاهر می شود و به این ظهور، از خویشتن خبر داد و به صفات نفص و صفات ذمّ نیز ظاهر می شود.

غرض اینست که اینها صفاتی هستند که ظهور حق سبحانه به آن صفات نیست مگر در این نشئه ی دنیویه و از این قبیل صفات:

{ مَن ذا الذی یُقرِضُ اللهَ قرضاً حسناً }

و آیه ی :

{ لِنَعلَمَ مَن یَتَّبِعُ الرَّسوُل }

اینها همه استشهاد است برای تخلل حق وجود عبد را و صفات تابع آن وجود را.

و اتصاف عبد به صفات حق، البته اسماء مستأثره ی حق مثل وجود ذاتی مستثنی است که هیچ حادثی را در آن مقام راه نیست.

.

تعلیقه ای بر این متن در این وبلاگ ارائه شده است که توصیه می کنم آنرا بخوانید.

( مطالب آن وبلاگ رمزدار می باشد که جهت دریافت رمز، لازم است با آدرس ایمیل پیام بگذارید )